അറിവെന്ന മഹാ സാഗരം

ആശുപത്രി കിടക്കയിൽ

ടെസ്റ്റുകളൊക്കെ കഴിഞ്ഞ്

കിടക്കുകയായിരുന്നു.




ബില്ല് അടക്കാൻ പോയ

അനുജൻ തിരിച്ചു വന്ന് പറഞ്ഞു,

“ഇക്കാ ബില്ലുകളൊക്കെ

മറ്റൊരാൾ‌ അടച്ചുവത്രെ!”




“മറ്റൊരാളോ?”

“ആരാ അത്?!”

“അറിയില്ല..”

“പോകുമ്പോൾ

കൗണ്ടറിൽ ചെന്നാൽ വിവരങ്ങൾ

നൽകാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്”




സാധനങ്ങളൊക്കെ എടുത്ത് ബാഗിലാക്കി

താഴെ കൗണ്ടറിൽ ചെന്നു




“ആരാ മാഡം എന്റെ ബില്ലുകളൊക്കെ

അടച്ചത്?”




“സാർ വരൂ.. അകത്ത് സാർ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്”

അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ

എന്നെ കണ്ടതും

ഇരിക്കുകയായിരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ

എഴുന്നേറ്റ് അടുത്ത് വന്നു

കൈകൾ പിടിച്ച്

“ഇരിക്കൂ അങ്കിൾ” എന്നു പറഞ്ഞു

കസേരയിലിരുത്തി




“എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ലല്ലോ മോനെ?!”




അവൻ ചിരിച്ച് കൊണ്ട്

എന്നോട് ചോദിച്ചു,

“അങ്കിൾ ഇപ്പോഴും

ഹോട്ടലുകളിൽ ചെന്ന് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കാറുണ്ടോ?”




“പ്രശ്നമോ ഞാനോ?!”




“അതെ, അങ്കിൾ കുട്ടികളെക്കൊണ്ട് ജോലി ചെയ്യിപ്പിക്കുന്നവരോട്”




“അത് മോന് എങ്ങിനെ അറിയാം?”




“പറയാം അങ്കിൾ..”

അവൻ കഥകൾ പറയാൻ ആരംഭിച്ചപ്പോൾ

അവനു കൂടെ

പഴയ ആ നാളുകളിലേക്ക് ഞാനും പോയി




അന്ന് ബന്ധുവായ ഒരാൾ ആശുപത്രിയിൽ

ചികിൽസയിലാണെന്ന വിവരം അറിഞ്ഞ്,

കാണാനായി പുറപ്പെട്ടു.




അതിരാവിലെയായിരുന്നു അന്ന് യാത്ര ആരംഭിച്ചത്

കൂടെ അളിയനുമുണ്ടായിരുന്നു,

കാലത്ത് വീട്ടിൽ നിന്നും വെറും ചായയും കുടിച്ചാണിറങ്ങിയത്.




ആശുപത്രിയിലെത്തി ചികിൽസയിലായിരുന്ന

ആളെ കണ്ടു പുറത്തിറങ്ങി.




അളിയനോട് പറഞ്ഞു,“ആശുപത്രി ക്യാന്റീനിൽ നിന്നും എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാം”

ക്യാന്റീനിൽ എത്തി,

നല്ല തിരക്കായിരുന്നു,

നോക്കിയപ്പോൾ മൂലയിൽ ഒരു ടേബിൾ ഒഴിഞ്ഞ് കിടക്കുന്നു,

ആ ടേബിളിൽ പോയി ഇരുന്നു.




വെയിറ്റർ യുവാവ് ഹിന്ദിയിൽ “ഹേയ് ഓ കോണേ വാലാ ടേബിൾ സാഫ് കർ രേ”

(ആ മൂലയിലുള്ള ടേബിൾ വൃത്തിയാക്കടാ)




പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഒരു തുണിയും പ്ലാസ്റ്റിക്കിന്റെ ഒരു പാത്രവുമായി പതിനഞ്ചോ പതിനാറോ വയസ്സ് പ്രായമുള്ള ഒരു കുട്ടി വന്ന് വൃത്തിയുണ്ടായിരുന്ന ടേബിൾ വീണ്ടും തുടച്ചു.




വെയിറ്റർ വന്ന് ഓർഡർ ചോദിച്ചു

ഞങ്ങൾ ഓർഡർ പറഞ്ഞു,

വീണ്ടും വെള്ളവും ഗ്ലാസ്സുമായ് കുട്ടി വന്നു.

അവനോട് ചോദിച്ചു,

“നീ പഠിക്കുന്നില്ലെ”?

അവൻ എന്റെ മുഖം ഒന്ന് നോക്കി

പിന്നെ തല തിരിച്ച് ഒരു കൈ കൊണ്ട് തല ചൊറിഞ്ഞ് കൊണ്ട് ചിരിച്ചു.




വീണ്ടും ചോദിച്ചു

“മലയാളം അറിയില്ലെ?”

“കന്നട, ഹിന്ദി?”




അവൻ പറഞ്ഞു,

“മലയാളൊ അറിയു”

കേരള കർണാടക ബോർഡറിലുള്ള കുട്ടിയാണെന്ന് മനസ്സിലായി.




വെയിറ്റർ ”യേ ടേബിൾ സാഫ് കർ രേ”

എന്നു പറഞ്ഞ് വീണ്ടും വിളിച്ചു.




അളിയനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു

“നോക്കിയേ ഒരവസ്ഥ പഠിക്കേണ്ട സമയത്ത്

പാവം കഷ്ടപ്പെടുന്നു”




അളിയൻ പറഞ്ഞു,

“ഒന്നുകിൽ വീട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാട് ,അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടിന്ന്

ഒളിച്ചോടി വന്ന് പണിയെടുക്കുന്നതുമാകാം.”




ഞാൻ പറഞ്ഞു,

“ഇങ്ങിനെയുള്ള കുട്ടികളെയാണ് സഹായിക്കേണ്ടത്”




വെയിറ്റർ ഭക്ഷണവുമായി വന്നു,

അദ്ധേഹത്തോട് പേര് ചോദിച്ചു,

അതേ നാട്ടുകാരനായിരുന്നു,

കന്നട കലർന്ന മലയാളമാണ്.




ചോദിച്ചു, “ആ കുട്ടിക്ക് മലയാളം അറിയാമല്ലൊ, പിന്നെന്തിനാ ഹിന്ദിയിൽ അവനോട് സംസാരിക്കുന്നത്!?”




“ഈടെ എല്ലാറും അങ്ങന്നെ മുണ്ടുന്നെ”

(ഇവിടെ എല്ലാവരും അങ്ങിനെതതന്നെയാ സംസാരിക്കുന്നത് )




”അതല്ല നിങ്ങൾ ഉറക്കെ “രേ” എന്ന് അവസാനിപ്പിച്ച് കൊണ്ടാണ് ആ കുട്ടിയോട് സംസാരിക്കുന്നത്,

”അതായത് “എടാ” എന്ന് വിളിച്ച് കൊണ്ട്,

അതും ഇത്രയും ആൾക്കാരുടെ മുന്നിൽ നിന്നും,

അതൊരു പാവമല്ലെ?”

“എന്തിനാ അങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നെ?”




“ശരി സാർ ഇനി ശ്രദ്ധിച്ചോളാം,

സാറിന് എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ വിളിച്ചാ മതി”




ഞാൻ ആകെ അന്തം വിട്ടു,

ഇതെന്ത് കഥ!?

അയാൾ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞ്

ചൂടാകുമോ എന്ന് പേടിച്ചിരുന്നു,

ഇതിപ്പോ സാറേന്നൊക്കെ വിളിച്ച്

ഒരു പ്രത്യേക ബഹുമാനമൊക്കെ ആയിട്ട്.




അളിയൻ പറഞ്ഞു,

“ഇനി അളിയൻ ഒന്നും മിണ്ടാൻ നിക്കണ്ട,

വെറുതെ ആവശ്യമില്ലാതെ"




ഞാൻ പറഞ്ഞു,

“അതല്ല അളിയാ, ആ പാവത്തിന്റെ മുഖം കാണുമ്പോൾ എനിക്കെന്റെ ചെറുപ്പ കാലം ഓർമ്മ വരുന്നു”

“അളിയൻ ആ കുട്ടിയെ ഒന്ന് വിളിച്ചെ"




അളിയൻ പിറു പിറുത്തു

“ഈ അളിയന്റെ ഒരു കാര്യം”




നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി കുട്ടിയെ അളിയൻ വിളിച്ചു.




കുട്ടി അടുത്ത് വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു

“മോന്റെ ഉപ്പ എവിടെയാ?”




“ന്റെ ഉപ്പ ഇല്ല ഞങ്ങളേം, ഉമ്മാനേം എളക്കീറ്റ്,

ന്റെ പെങ്ങൊക്ക് ആറു മാസായിറ്റാഉമ്പം ഉപ്പ ഏടെയോ പോയി”

(ഉപ്പ ഇല്ല പെങ്ങൾക്ക് ആറു മാസം പ്രായമുള്ള സമയത്ത്, ഞങ്ങളേയും ഉമ്മയേയും വിട്ട് ഉപ്പ എങ്ങോട്ടോ പോയി )




“വീട് എവിടെ?”

“വീട്ടിൽ ആരൊക്കെ ഉണ്ട്?”




സ്ഥലപേര് പറഞ്ഞു,

“ഞങ്ങൊ കൊർട്ടേസില് നിക്ക്ന്നെ,

(ഞങ്ങൾ ക്വർട്ടേർസിൽ താമസിക്കുന്നു )




സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ

നോട്ടം അറിയാതെ കാഷ് കൗണ്ടറിലേക്കായി,

ആ വെയിറ്ററും

കാഷ്യറും ഞങ്ങളെ നോക്കി കാര്യമായി എന്തോ പറയുന്നു.

നോക്കുന്നുണ്ട് എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ കാഷ്യർ നോട്ടം മാറ്റി




ആ മോന് എന്തെങ്കിലും കാര്യമായി നൽകണമെന്ന് തീരുമാനിച്ചു,

അവനെപ്പോലുള്ള വേറെ കുട്ടികൾ ആരെങ്കിലും

അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ടോ എന്നന്വേഷിച്ചു




ഇല്ല എന്നായിരുന്നു മറുപടി




“ശരി പോകുമ്പോൾ നീ

ഒന്ന് പുറത്തേക്ക് വരണം,

കുറച്ച് പൈസ തരാം നിനക്ക്”




അതിനിടയിൽ ഉമ്മ എന്തെങ്കിലും ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ

ബീഡി തെറുപ്പാണ് ജോലി എന്നും പറഞ്ഞു.




“നീ സ്കൂൾ തുറക്കുമ്പോൾ സ്കൂളിൽ ചേരണം,

സ്കൂൾ ഇല്ലാത്ത ദിവസ്സങ്ങളിൽ വേണമെങ്കിൽ ജോലി ചെയ്തോ”.




“ഇന്ന് ഉമ്മയ്ക്കും, പെങ്ങൾക്കും

മാസം നിനക്ക് കിട്ടുന്ന മുവ്വായിരം കൊടുക്കാൻ കഴിയും,




ക്വർട്ടേർസിന്റെ വാടക കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ എന്താ ബാക്കി ഉണ്ടാകുക?!”




“നീ പഠിച്ച് നല്ല ജോലിയൊക്കെ ലഭിച്ചാൽ, സ്വന്തമായിട്ടുള്ള നല്ല വീടുണ്ടാക്കി പെങ്ങളൊയെക്കെ നല്ല നിലയിൽ പഠിപ്പിച്ച് ,

കല്ല്യാണമൊക്കെ കഴിപ്പിച്ചയക്കണ്ടേ?”

“ഇവിടെ നിന്നാൽ നിനക്ക് പഠിപ്പും കിട്ടില്ല ഈ പറഞ്ഞതൊന്നും നടക്കുകയും ഇല്ല”




“ഉമ്മാന്റെ വരുമാനം കൊണ്ട് കുറച്ച് ബുദ്ധിമുട്ടിയാണെങ്കിലും,കഴിയാൻ ശ്രമിക്കണം”

“സ്കൂൾ ഇല്ലാത്ത ദിവസ്സങ്ങളിലോ, സ്കൂൾ

കഴിഞ്ഞു വന്നിട്ടോ, കഴിയുന്ന എന്തെങ്കിലും ജോലി ചെയ്തോളൂ”...




കൈകൾ കഴുകി

കാഷ്യറുടെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു,

ആ കുട്ടിയോട് കേഷ്യർ കാര്യമായി എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കുന്നുണ്ട്

കുട്ടി മറുപടി പറയുുന്നുമുുണ്ട്




കാഷ് കൗണ്ടറിലേക്ക് എത്തിയതും

കേഷ്യർ എഴുന്നേറ്റു,

“സർ, ഈ ഒരു കുട്ടിയെ ഉള്ളു സാർ..”




“നിങ്ങളെന്താ ഈ പറയുന്നെ!?”

“കാശെത്രയായി?,അത് പറയൂ”

“അത് സാർ, സാരമില്ല സാർ,"

“എന്താ അളിയാ ഇയാളീ പറയുന്നെ?!”

അളിയൻപറഞ്ഞു,

“നിങ്ങൾ കാശെത്രയായീന്ന് പറ..”




“ഇവിടെ എത്രയായി?”

കാഷ്യർ ചോദിച്ചു

വെയ്റ്റർ തുക പറഞ്ഞു.




കീശയിൽ നിന്നും പൈസ എടുക്കുമ്പോഴേക്കും,

“ഞാൻ കൊടുത്തോളാം അളിയാ”

അളിയൻ കൊടുത്തു.




കാഷ് കൗണ്ടറിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ആളോട് പറഞ്ഞു,

“ഇനി മുതൽ ഇങ്ങിനെയുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങളെ ജോലിക്ക് വെയ്ക്കരുത്”




“ഇല്ല സാർ ഇനി ഒരിക്കലുമുണ്ടാകില്ല"




"ഈ കുട്ടിയുടെ മുഴുവൻ ശമ്പളവും കൊടുത്ത്

വീട്ടിലെത്തിക്കണം ഇവനെ”




“ തീർച്ചയായും ചെയ്യാം സാർ”

“തെറ്റ് പറ്റിപ്പോയി സാർ”




സത്യത്തിൽ സംഭവിച്ചത്

ഞങ്ങൾ ആ കുട്ടിയോട് സംസാരിക്കുകയും,

കുട്ടിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞ് വെയിറ്ററോട് സംസാരിക്കുകയൊക്കെ ചെയ്തപ്പോൾ,

അവർ കരുതി ഞങ്ങൾ ചൈൽഡ് ലൈൻ ഉദ്യോഗസ്ഥരാണെന്ന്.




ആ മോനോട് വേറെ കുട്ടികൾ ഉണ്ടോ?,

എന്ന് ചോദിച്ചത് അവൻ കേഷ്യറോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ

അവർ ഉറപ്പിച്ചു ഞങ്ങൾ ഉദ്യോഗസ്ഥരാണെന്ന്.




ഒരു തുക

അവന്റെ കൈയിൽ തന്നെ നൽകാൻ വിചാരിച്ചിരുന്നു.




അളിയൻ പറഞ്ഞു,

“വേണ്ട ഇവരുടെ കൈയിൽ കൊടുക്കണ്ട”

“ആശുപത്രിയിൽ പാവപ്പെട്ട രോഗികളെ സഹായിക്കനായി

വിഭാഗം ഉണ്ടാകും”

“പല സംഘടനകളും തുക ഏല്പിച്ച് അവർ അത് പാവപ്പെട്ട രോഗികൾക്ക് നൽകാറുണ്ട്”

“അവരെ കാണാം നമുക്ക്”




ആ വിഭാഗത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന

മുതിർന്ന ഒരാളെ കണ്ടു

കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി.

കുട്ടിയുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ കാര്യം അദ്ധേഹത്തെ പറഞ്ഞേല്പിക്കുകയും,




പിന്നെ കുടുംബത്തിനുള്ള സഹായവും അദ്ധേഹത്തെ ഏല്പിച്ചു,

അദ്ധേഹം അതേ നാട്ടുകാരനായതിനാൽ ഈ കുട്ടി താമസിക്കുന്ന ഭാഗമൊക്കെ നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.

അദ്ധേഹത്തിന്റെ പേരും അഡ്രസ്സും ഫോൺ നമ്പറും മറ്റും വാങ്ങി,

മറ്റു കാര്യങ്ങൾ അളിയനെ ഏല്പിച്ചു.

ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ




അവനെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു

പറഞ്ഞു,

“മോനേ അറിവ് നേടണം”

“അറിവിനേക്കാൾ വലിയ ഒരു സമ്പത്ത് വേറെയില്ല”

“അറിവ് നേടി വലിയ ആളായി,

നല്ല ജോലിയൊക്കെ കിട്ടി ഉഷാറാകുമ്പോൾ,

ഇല്ലാത്തവരെ ,രോഗികളെ, അനാഥകളെ സഹായിക്കണം”

“അതിന് മതമോ ജാതിയോ ദേശമോ ഒന്നും നോക്കരുത്”

അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം ശ്രദ്ധിച്ചു,




“ശരി വരട്ടെ..”

യാത്ര പറഞ്ഞ്

അവനെ ചേർത്തു പിടിച്ചപ്പോൾ

“ആ തേങ്ങൽ” കേട്ടു.

“കരയരുത് ..”

“കരയുന്നവരുടെ കണ്ണു നീർ തുടച്ചു നൽകുവാനുള്ള ശക്തി നീ അറിവിലൂടെ

നേടിയെടുക്കണം.”

യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി..




ഓർമ്മകളിൽ മുഴുകിപ്പോയ എന്റെ

കൈകളെ ചേർത്ത് പിടിച്ച്

അവൻ വീണ്ടും അങ്കിൾ എന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ മുഖമുയർത്തി അവനെ നോക്കി




“അങ്കിൾ അന്നത്തെ ആ പതിനഞ്ച് വയസ്സുകാരനാണ് അങ്കിൾ ഞാൻ..”




അവനത് പറഞ്ഞപ്പോൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി